13 Dhjetor, 1425: Një Dimër i Zgjatur në Krujë, mes Shpresave dhe Dyshimeve

Era e ftohtë e dhjetorit përplaste dërrasat e dritares së dhomës sime. Zjarri në oxhak fshihte me vështirësi ngricën e pambartë të këtij dimri krujan. Një dimër që, si shumë të tjerë, e kaloj në këtë kala të lashtë, midis kujtimeve të fëmijërisë në Mat dhe shqetësimeve të së tashmes, një së tashme e mbushur me intrigat e vazhdueshme të këtyre kohërave të trazuara.

Sot, ndjeva një lodhje të thellë, një lodhje që nuk lidhet vetëm me të ftohtit të papërballueshëm, por edhe me peshën e përgjegjësive që mbaj mbi supe të reja. Jam ende i ri, por lufta e pashpirt ndaj pushtuesve osmanë e ka bërë që unë të rripem shpejt. Mbaj mend me dhimbje pamjen e babait tim, Gjon Kastrioti, duke na edukuar ne, bijtë e tij, në artin e luftës. Ai na thoshte se mbrojtja e Shqipërisë është detyra jonë e shenjtë. Dhe kësaj detyre i jam përkushtuar plotësisht.

Megjithatë, sot ndjehem i rrethuar nga dyshimet. Intrigat në oborrin e Princit të Shqipërisë janë si një rrjet i pandërprerë, ku çdo lëvizje duhet llogaritur me kujdes. Miqësitë dhe armiqësitë ndryshojnë shpesh, si era e malësive tona, dhe të besosh tërësisht dikujt është luks që nuk mund ta lejojmë. Një gabim i vogël mund të sjellë pasoja fatale, jo vetëm për mua, por edhe për familjen time dhe për të gjithë ata që besojnë në kauzën tonë.

Sot pashë një lajmëtar që vinte nga Durrësi. Ai fliste për rritjen e aktiviteteve ushtarake osmane në brigjet jugore. Ushtria e tyre është e madhe dhe e armatosur mirë, ndryshe nga forcat tona të shpërndara. Një luftë e drejtpërdrejtë tani do të ishte vetëvrasje. Ne duhet të zgjedhim kohën e duhur, të gjejmë aleatë të fuqishëm dhe të organizohemi me kujdes. Ne duhet të jemi të zgjuar si dhelprat dhe të fortë si luanët, siç na ka mësuar babai im.

Më kujtohet një bisedë e gjatë që pata me babain tim disa muaj më parë, para se ai të ndahej nga jeta. Ai më foli për rëndësinë e unitetit kombëtar, për nevojën e një rezistence të përbashkët kundër pushtuesve. Ai më këshilloi të shfrytëzoja të gjitha aftësitë e mia diplomatike dhe ushtarake për të mbrojtur atdheun tonë. Fjalët e tij janë ende të freskëta në veshët e mi. Ato janë udhërrëfyesi im në këtë luftë të gjatë dhe të vështirë.

Por, krahas shqetësimeve për luftën e pashmangshme, sot kam pasur edhe momente të qetësisë. Kam kaluar kohë në bibliotekë, duke studiuar tekste të vjetra ushtarake dhe historike. Kam gjetur kënaqësi në leximin e veprave të autorëve klasikë, në botën e imagjinatës dhe mendimit. Kjo më ndihmon të mbaj larg shqetësimet e përditshme dhe të ruaj forcën dhe qetësinë e mendjes, të nevojshme për të përballuar sfidat e ardhshme.

Ngjyrën e errët të këtij dimri e ndriçon shpresa se një ditë Shqipëria do të jetë e lirë nga pushtimi osman. Kjo është një shpresë e fortë që mban gjallë zemrën time dhe shpirtin tim luftarak. E di se rruga do të jetë e gjatë dhe e vështirë, por jam i vendosur ta ndjek deri në fund, për Shqipërinë, për popullin tim, për nder të babait tim. Do të bëj çdo gjë që është e mundur për ta çliruar atë nga zotërimi i huaj dhe për ta bërë atë të pavarur dhe të lirë, një simbol i rezistencës dhe i guximit për brezat e ardhshëm.

Përpara mbetet një betejë e gjatë dhe e vështirë, por unë, Gjergj Kastrioti, nuk do të dorëzohem kurrë. Do të luftoj deri në fund, me shpatën në dorë dhe zemrën e plotë shpresë. Kjo është betimi im, betimi im ndaj atdheut dhe popullit tim.